مصاحبه دلبستگی بزرگسال (AAI)
روانکاوان از دیرباز متوجه تاثیر حتمی و دیرپای تجارب دوران کودکی بوده اند، اما اینکه چگونه روابط اولیه مادر-کودک ممکن است در روان درمانی بزرگسالان نقش مهمی بازی کنند، همچنان سوالی باز و بدون پاسخ بود.
در آغاز سال 1970 و در دهه 80 میلادی، ماری مین، یکی از اساتید دانشگاه برکلی در کالیفرنیا، مصاحبه با والدین و بررسی تعاملاتشان با کودکانشان را آغاز کرد. او در مطالعه اش دریافت که تجربه طرد یا ترومای دلبستگی در دوران کودکی یک مادر، به طور قابل توجهی با مسائل دلبستگی مشابه بین او و کودکش مرتبط است و بر این اساس روش مصاحبه ای تحت عنوان مصاحبه دلبستگی بزرگسال طراحی کرد.
مصاحبه دلبستگی بزرگسال یک مصاحبه نیمه ساختاریافته ی یک ساعته است که به بررسی روابط اولیه ما با والدین و مراقبین مان می پردازد. این مصاحبه، جدایی ها، طرد شدن ها، فقدان ها و نحوه ی واکنش به فقدان ها در دوران کودکی، چگونگی انتقال بازنمایی های ذهنی این تجارب به بزرگسالی و تاثیرشان بر راهبردهای ارتباطی مهم کنونی و آینده را مورد توجه قرار می دهد. این مصاحبه، تاثیر تجارب مهم اولیه بر نوع رابطه فرد با خود و دیگری، و چگونگی شکل گیری این رابطه را مورد مطالعه قرار می دهد. مصاحبه گران نه تنها محتوای پاسخ مراجعان، بلکه روش پاسخدهی آنها را نیز مورد توجه قرار می دهند. این مصاحبه، چگونگی انتقال سبک های دلبستگی از نسلی به نسل دیگر- از والد به کودک، و از کودک به نوه- را مورد بررسی قرار می دهد. اعتبار بالای این مصاحبه در پژوهش های مختلف باعث شده که امروزه این ابزار، پاسخی قطعی به سوال اولیه و دیرینه ی روانکاوان باشد.
