آناتِ پس از جنگ (۱): آیا اینکه گاهی خود را نیازمند یاری دیگران احساس می‌کنی تا دوباره خود را بازیابی، نشانِ ضعف توست؟

پس از تجربه‌های دشواری نظیر استرس‌های ناشی از جنگ، ذهن و بدن ما به شیوه‌های پیچیده‌ای واکنش نشان می‌دهند. آیا درخواست کمک در چنین شرایطی، نشانه ضعف است یا یک پاسخ طبیعی و هوشمندانه؟

واکنش‌های طبیعی بدن در مواجهه با فشارهای روانی

در لحظات استرس، سیستم عصبی ما به حالت آماده‌باش در می‌آید. این فعال شدن، می‌تواند منجر به علائم فیزیکی (مثل تپش قلب یا تنش عضلانی) و روانی (مانند اضطراب یا بی‌قراری) شود. این یک پاسخ حفاظتی است که بدن ما برای بقا درپیش می‌گیرد.

ضرورت ارتباط انسانی

تحقیقات نشان می‌دهد که کیفیت روابط ما به‌ویژه در دوران تحول و شکل‌گیری شخصیت، تعیین‌کننده‌ی نحوه مواجهه ما با استرس است. انسان‌ها به طور ذاتی برای ارتباط و دلبستگی آفریده شده‌اند؛ این پیوندها، بستری برای تنظیم هیجانات ما فراهم می‌کنند.

هم‌تنظیمی: راهبرد ما برای انسجام و آرامش درونی

در روابط سالم، وقتی احساس نگرانی یا فشار روانی می‌کنیم، می‌توانیم از حمایت دیگران برای بازگرداندن آرامش استفاده کنیم. این فرآیند "هم‌تنظیمی" نام دارد؛ مکانیزمی که در آن، حضور و درک دیگری به ما کمک می‌کند تا وضعیت درونی‌مان را مدیریت کنیم.

 چرخه‌های تاب‌آوری و سازگاری

زمانی که این هم‌تنظیمی به درستی کار می‌کند، ما ظرفیت روان‌شناختی خود را برای مقابله با چالش‌های آینده افزایش می‌دهیم. یاد می‌گیریم که می‌توانیم به خود و دیگران اعتماد کنیم و این به ما کمک می‌کند تا سازگارتر و منعطف‌تر باشیم.

 وقتی تجربه، اعتماد را مختل می‌کند...

اما اگر تجربیات گذشته، به خصوص ناملایمات در روابط نزدیک، حس بی‌اعتمادی عمیقی را ایجاد کرده باشد، درخواست و پذیرش کمک دشوار می‌شود. ذهن ما ممکن است به طور ناهشیار هرگونه پیشنهاد کمک را به عنوان تهدید یا فریب تفسیر کند.

درخواست کمک: یک راهبرد اجتماعیِ هوشمندانه برای سلامت روان

بنابراین، درخواست کمک در زمان استرس و فشار نه تنها نشانه‌ٔ ضعف نیست، بلکه یک راهبرد هوشمندانه و کاملاً طبیعی برای مدیریت فشارها و بازسازی توانایی روان‌شناختی است. این یک اقدام انطباقی و مهم برای حفظ سلامت روانی در مواجهه با چالش‌های زندگی است.