آیا کمک‌های شما مانع رشد استقلال کودکتان می‌شود؟ (این ۳ نشانه را بشناسید)

گاهی کودک مکث می‌کند تا کاری را شروع کند.
شما جلو می‌روید و کفش را پایش می‌کنید، زیپ لباسش را می‌کشید یا قاشق را در دهانش می‌گذارید.
شما سعی دارید تا به او کمک کنید و حامی خوبی باشید.
اما ممکن است این حمایت‌ها دردسرساز شوند؟

گاهی نیت‌ ما از کمک کردن، عشق است. اما اگر این کمک‌ها بیش از حد و ناخواسته مانع استقلال کودک شود، ممکن است او را برای آینده‌ای وابسته و ناتوان آماده کنیم.
حالا از خودتان بپرسید:
«کمکی که می‌کنم، واقعاً به رشد فرزندم کمک می‌کند؟ یا فقط باعث راحتی لحظه‌ای ماست؟»
برای اینکه بفهمید کمک‌های شما تا چه اندازه مفید یا مداخله‌گر هستند، این ۳ نشانه را در خود بررسی کنید...

۱. خیلی سریع وارد عمل می‌شوید.
اگر کودک شما برای انجام کاری کمی مکث کند، آیا بی‌درنگ وارد عمل می‌شوید؟
این عجله در کمک کردن، یک پیام پنهان را به او می‌رساند:
«تو نمی‌توانی از پسش بربیایی، پس من باید جای تو انجامش بدهم.»
درحالی‌که این مکث‌ها، بخشی از فرایند یادگیری و تصمیم‌گیری کودک هستند.

۲. راهنمایی دائمی و بدون وقفه می‌کنید.
وقتی دائماً به کودک می‌گویید
«باید اینجوری انجامش بدی»، «الان باید این کارو بکنی، بعدش ..... »
او فرصت تجربه کردن نظم درونی، برنامه‌ریزی شخصی و حتی اشتباه کردن را از دست می‌دهد.
راهنمایی بیش از حد، مانع رشد خودکنترلی می‌شود.

۳. کارهایی را انجام می‌دهید که خودش می‌تواند انجام دهد.
شاید برای صرفه‌جویی در وقت یا از سر دلسوزی، ترجیح دهید خودتان لباسش را انتخاب کنید، خوراکی‌اش را در کیفش بگذارید یا کتاب‌هایش را جمع کنید.
اما با این کارها، فرصت تمرین مهارت‌های ابتدایی زندگی را از او می‌گیرید.
کودک برای رشد، به میدان تمرین نیاز دارد، نه فقط تماشای بازی بزرگ‌ترها!

رشد استقلال از کارهای ساده روزمره آغاز می‌شود؛
از اجازه دادن به کودک برای پوشیدن لباس، جمع‌کردن وسایل، و تصمیم‌گیری‌های کوچک متناسب با سنش.
همین تمرین‌های ابتدایی، پایه‌ای هستند برای مهارت‌های بزرگ‌تری مانند خودتنظیمی، مسئولیت‌پذیری و تصمیم‌گیری مستقل در سال‌های بعدی زندگی.
هر بار که به فرزندتان فرصتی برای عمل‌کردن می‌دهید، در حال ساخت آینده‌ای توانمندتر برای او هستید.

آیا موافقید؟!