یکی از احساسات حیاتی ما برای زندگی کردن، احساس امنیت است...
امنیت از بودن در جهان، بودن با خود و دیگری
امنیت معمولا در روابط اولیه ما ساخته می شود، بواسطه حضور مراقبینی که نسبت به نیازها حساس و پاسخگو بوده اند، حضور فیزیکی و عاطفی... زندگی بدون امنیت امکانپذیر نیست، زمانی که امنیت مختل شود دست به کار می شویم و به راهبردهای مختلفی برای بازیافتن امنیت از دست رفته مان چنگ می‌زنیم؛ راهبردهایی برای نادیده گرفتن واقعیت یا تحریف آن، راهبردهایی برای انکار حضور مراقب بی توجه یا ایده آل سازی آن، راهبردهایی برای سرکوب احساس ناامنی یا تبدیل آن به امنیت محض
راهبردهای ما در کوتاه مدت، در همان دوران کودکی احتمالا امن‌مان کرده‌اند اما در بلندمدت می توانند باعث شوند که نه تنها امنیت خودمان، که امنیت دیگران مهم زندگی مان را نیز بر هم بزنیم؛ بزرگسالی که در دنیایی یکسره امن گام برمیدارد، هم می تواند بیش از حد خطرپذیر شود و هم خطرآفرین...