"والد امروز؛ کودک دیروز"

امروزه این یک امر بدیهی است که هیچ یک از دو جنس دختر و پسر نسبت به یکدیگر برتری ندارند. اما مطالعات روانشناختی نشان می‌دهد که جنسیت فرزند می‌تواند الگوهای روانی، هیجانی و رفتاری متفاوتی را در والدین ایجاد کند.

یکی از مهم‌ترین عوامل در این زمینه، احساسات هشیار و ناهشیاری است که مادر یا پدر نسبت به نقش پیشین خود، یعنی دختر یا پسر بودن، دارد. تجربه‌های متفاوتی که بین آن‌ها و والدینشان رخ داده است، می‌تواند بر روابط امروز والدین با فرزندانشان تأثیر بگذارد و معنایی متفاوت به فرزند دختر و پسر بدهد.

به عنوان مثال، کنار آمدن با فرزند دختر برای مادرانی که از دختر بودن خود ناراضی بوده‌اند، دشوارتر است. زیرا هر مرحله از رشد کودک برای مادر و پدر، می‌تواند یادآور احساسات پیچیده‌ای باشد که زمانی به عنوان یک بچه کوچک با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کردند.

در چنین شرایطی عبور از هر مرحله رشد کودک برای والدین دوبرابر سخت‌تر می‌شود. چون به نظر می‌رسد که علاوه بر رسیدگی به مسائل فرزندشان، ناچار هستند که حالت‌های درونی و حتی خاطرات تلخ خود از کودکی را نیز کنترل کند.

می‌توان این‌طور گفت که هر پدر و مادری، رابطه با والدین خود را، در دل رابطه با فرزندش مجدداً تجربه می‌کند و زمانی که فرزند هم‌جنس والد باشد، این تجدید خاطرات و تداعی‌های گذشته احتمالا پررنگ‌تر خواهند بود.

در نقطه مقابل، وقتی والدین به طور وسواسی درگیر این می‌شود که «مثل‌مادر/پدر خود نباشد» از نظر رفتاری، تبدیل به نقطه مقابل والدین خود می‌شود؛ در حالی که از نظر روانی همچنان زندانی آن‌ها باقی مانده است. پس خلاقیت و انعطاف پذیری خود را از دست می‌دهد و نمی‌تواند با انعطاف لازم به نیازهای رشدی فرزند خود پاسخ دهد.

در نتیجه، تنها راه شکستن این زنجیره ناخوشایند از روابط گذشته، این است که تا اندازه‌ای نسبت به آن آگاهی پیدا کنید و تأثیر این تجارب را بر رابطه فعلی با فرزندتان بشناسید.