اگر کودک به خاطر چیزهایی که نیاز دارد گریه نکند، احتمالاً در بزرگسالی بخاطر همه چیزهایی که هرگز نداشته، گریه خواهد کرد. "جی میلبرن"

گریه کردن بخش بسیار سالم و عادی از رشد هوش هیجانی و خودتنظیمی در انسان است. ما نیاز داریم که هیجانات را پردازش کنیم، نه اینکه صرفا آنها را سرکوب و ساکت کنیم.
هنگامی که سعی می‌کنیم هرطور شده گریه فرزندمان را متوقف کنیم، فرصت تجربه‌کردن هیجاناتش را از او سلب می‌کنیم و به او اجازه نمی‌دهیم تا بیاموزد چگونه با آنها کنار بیاید و از آنها به شکل مناسبی عبور کند. معمولا ما تحمل گریه‌ی کودکان را نداریم؛ چون گریه آنها ما را آشفته می‌کند و دوست داریم هرچه زودتر این شرایط سخت پایان یابد.
همین مساله باعث می‌شود که یا با طرد و تنبیه موجب سرکوب این هیجان و ابراز آن در قالب گریه‌کردن باشیم و یا با رفع خواسته کودک به شکلی سریع و حتی گاهی نامناسب به او نشان دهیم که ما تحمل هیجانات منفی او را نداریم.
باید به خاطر داشته باشیم که گریه اولین و غریزی‌ترین شکل برقراری ارتباط در کودک است. کودکان از روزهای اول زندگی با گریه‌کردن نیازهای خود را نشان می‌دهند و مراقبان به واسطه همین رفتار نیازهای او را ارضا می‌کنند و ما نباید سعی کنیم تا این ابزار اولیه کودک را از او بگیریم.
اگر گریه‌های کودک برای برآورده شدن نیازهایش با عشق مورد پذیرش واقع نشود، او معمولاً یاد می‌گیرد که به جای پردازش هیجانات دشوار خود از استراتژی‌های ناسالم استفاده کند.
کودک باید برای تجربه‌ی هیجانات منفی و دشوار خود احساس امنیت کند. این بدان معنا نیست که ما اجازه دهیم کودکان بزرگتر با گریه کردن به هر خواسته خود برسند بلکه اینجا صحبت از پذیرش هیجان منفی و البته ارضای درست نیازهای کودک است.