انتظار "عشق نامشروط" در روابط بزرگسالی

چگونه این خواسته می‌تواند چالش‌ساز باشد و روابط ما را تحت تأثیر قرار دهد؟

ریشه‌های این انتظار و ارتباط آن با تجربیات اولیه

نیاز به عشق نامشروط یک نیاز اساسی دوران کودکی است. وقتی این نیاز آیینهٔ روان ما، در روابط‌مان با مراقبان اولیه‌مان به حد کافی مورد توجه قرار نگرفته باشد یا برعکس ناکامی بهینه‌ای را تجربه نکرده باشیم، این روند احتمالاً بر شکل‌گیری جراحت‌های هیجانی نهانی در روابط‌مان با دیگران اثر می‌گذارد.

 صورتی از فرافکنی بر شریک عاطفی

وقتی همچنان از نظر عاطفی تحت تأثیر سیطرهٔ پویایی‌های گذشته باقی مانده باشیم ممکن است نیازهای گذشتهٔ خود را به فردی در زمان حال فرافکنی کنیم و از شریک عاطفی‌‌مان انتظار داشته باشیم که نقش والد کامل و ایده‌آل را برایمان بازی کند.

 پیامدهای این انتظار بر روابط عاطفی

رابطه عاطفی بزرگسالان اغلب بر پایه‌ شراکت متقابل و دوطرفه شکل می‌گیرد، نه یک رابطه یک‌طرفهٔ والد و فرزندی. انتظار عشق نامشروط می‌تواند به پیامدهای زیر منجر شود:

۱. بروز رفتارهای ایذایی: وقتی گمان می‌کنیم استحقاق کاملِ عشق بدون قید و شرط را داریم، ممکن است خود را محق بدانیم که با هر روشی برای کسب محبت و توجه (مثلاً از طریق دستکاری روانی، تهدید یا خودمحوری) تلاش کنیم.

۲. بی‌ثباتی رابطه: از آنجا که شریک عاطفی‌مان نمی‌تواند جایگزین والد کامل باشد، ممکن است در روابط‌مان دچار ناامیدی‌های عمیق و بی‌ثباتی شویم.

۳. توقف رشد و مسئولیت‌گریزی: عشق بزرگسالانه غالباً مشروط به حفظ تعهد، احترام و مسئولیت‌پذیری متقابل است.
انتظار عشق بدون قید و شرط می‌تواند مانع از پذیرش مسئولیت فردی برای حفظ رابطه شود و ممکن است نتوانیم بپذیریم که رابطه برای بقا نیازمند کوشش آگاهانه و بالغانه است. عدم پذیرش این واقعیت مشروط می‌تواند منجر به آسیب‌پذیری و قطع رابطه شود.

عبور از انتظار...
حرکت به سوی بلوغ عاطفی

۱. سوگواری برای گذشته و رویای عشق نامشروط: یکی از گام‌های مهم در این مسیر، سوگواری آگاهانه برای پذیرش این واقعیت است که عشق نامشروط والدانه دیگر در دسترس نیست و شریک عاطفی‌مان نمی‌تواند آن را فراهم کند.

۲. دریافت کمک و راهنمایی حرفه‌ای: در این مسیر، روان‌درمانی می‌تواند فرصتی فراهم کند (مانند رابطه‌ی درمانی) تا بتوانیم تجربهٔ زندهٔ تازه‌ای از رابطهٔ بالغانه داشته باشیم و زخم‌های عاطفی گذشته را به شکل سالم حل و فصل نماییم. به این ترتیب به تدریج ظرفیت آن را می‌یابیم تا به جای انتظار عشقی بدون قید و شرط، بر شکل‌دهی تعاملات سالم تمرکز کنیم، تعاملاتی که نیازمند حد و مرزهای مشخص و تلاش متقابل است.