چرا فقط مامان؟!

من مامانو می‌خوام!
مامان باید منو توی تخت بخوابونه.
مامان باید برام کتاب بخونه.
مامان باید غذا بده.

شاید این جمله‌ها برایتان آشنا باشد؛
گاهی حتی با وجود اینکه پدر داوطلب مراقبت و نگهداری از کودک هست، هر بار که پدر می‌خواهد کمک کند، کودک او را پس می‌زند و می‌گوید:
«نه! فقط مامان!»

شاید به عنوان یک مادر از خودتان بپرسید:
«چرا همه چیز باید با من باشد؟»
شاید به عنوان یک پدر از این پس‌زدن‌ها دلگیر شوید و احساس کنید در رابطه با فرزندتان جایی ندارد.

اما یادتان باشد:
این رفتارها، یک مسئله شخصی نیست.
کودکان در سال‌های نخست زندگی، احساس امنیت اصلی خود را از رابطه با مراقب اولیه‌شان (که معمولاً مادر است) می‌گیرند.

برای کودک، حضور مداوم و پیش‌بینی‌پذیر مادر یعنی «دنیا امن است».
پس طبیعی است که در موقعیت‌های مختلف، بخواهد به همان منبع امنیت پناه ببرد.
پدر هم می‌تواند در شکل‌گیری حس امنیت، نظم عاطفی و رشد اجتماعی کودک نقشی کلیدی داشته باشد.

👣 چطور می‌توان پدر را به تدریج وارد دایره ارتباطی و مراقبتی کرد؟
۱. در نگهداری از کودک مشارکت کنید.
در فعالیت‌های ساده مثل آماده شدن برای خواب، یا غذا خوردن در کنار هم حضور داشته باشید. به این ترتیب، کودک امنیتی که با حضور مادر احساس می‌کند را به پدر نیز تسری می‌دهد.
۲. زمان‌های پدر–فرزندی بسازید.
زمان‌هایی اختصاصی برای با هم بودن در نظر بگیرید که در آن به یک فعالیت مشترک دوتایی جذاب بپردازید؛ مثلاً رفتن به پارک، لگو بازی و ... .۳. علایق مشترک کشف کنید.
سعی کنید تا علایق مشترکی که بین پدر و کودک وجود دارد را پیدا کنید.
اگر پدر فوتبال دوست دارد، باهم نتایج بازی را حدس بزنند.
اگر اهل موسیقی است، باهم آواز بخوانند یا ساز بزنند.

به این ترتیب، با گذشت زمان، کودک یاد می‌گیرد که هر دو والد می‌توانند منبع محبت و امنیت باشند.