شاید به نظر برسد کودکی که بزرگتر از سنش می‌فهمد و حواسش به والدینش و نیازهای آنهاست، کودک دانایی‌ست. والدین هم ممکن است از توجه فرزند به خودشان، لذت ببرند.

اما اگر فرزند شما دائماً نقش مراقبت‌کننده را برعهده می‌گیرد، پس جای والد و فرزند با هم جابجا شده است.

در یک رابطه سالم، والد برای فرزند، مراقبت جسمانی و عاطفی فراهم می‌کند تا او در فضای امنی، رشد کند و شکوفا شود.

زمانی‌که والدی، مشکلات و نیازهای پاسخ‌داده نشده‌ای دارد، فرزندش ناخواسته، مسئولیت‌هایی را برعهده می‌گیرد که مناسب سنش نیست. مثلاً: رسیدگی به کارهای منزل، مراقبت از بچه‌های دیگر و سنگ صبور والدین بودن.

چنین کودکی خیلی زود می‌فهمد نیازها و هیجانات خودش نه تنها اولویت ندارند، بلکه می‌توانند والد را عصبانی و ناراحت کنند. این کودکان یاد می‌گیرند در اغلب موقعیت‌ها، نیازها و هیجانات خودشان را نادیده بگیرند.

کودکی که بدون هیچ آمادگی و مهارتی وظایف بزرگترها را برعهده می‌گیرد، نسبت به توانایی والدین در مورد مراقبت از خودش، تردید پیدا می‌کند. پس او یا باید تنهایی از پس آنها بربیاید یا آنها را سرکوب کند.